Gelijkwaardige werkwijze, dát zouden meer mensen moeten doen!

Als je in de huidige tijd werkelijk effectieve hulp wilt verlenen, moet je van goede huize komen. Wat jij wilt, en waar je voor opgeleid bent, is iemand die problemen heeft ondersteunen zodat zijn problemen opgelost of in elk geval hanteerbaar worden. Met als resultaat dat zijn mogelijkheden optimaal benut worden en iemand met vertrouwen zijn leven kan leven. Maatwerk, van mens tot mens, waarbij jij jouw expertise inzet om een ander verder te helpen. Dat hoeft niet zo ingewikkeld te zijn zou je denken.

Punt is dat het niet zo simpel is.

Maakbaarheid
De trend in zorg- en hulpverlening is om mensen in overzichtelijke vakjes onder te brengen en dan een aanbod op hen los te laten. Dat noemen we dan wetenschappelijk onderbouwd, ook wel evidence based. Alles moet SMART en overzichtelijk: als je hier een kwartje ingooit, rolt er daar een voorspelbaar resultaat uit. Hokjes, vakjes, protocollen, regels en lijsten, vooral veel lijsten.

Met als triest resultaat dat te veel mensen van het kastje naar de muur gestuurd worden, met een kluitje in het riet belanden of worden opgeknipt in hapklare brokjes voor hulpverleners die niet meer de hele mens zien.

Wie is belangrijk? De organisatie of de hulpvrager?
Als je geen hulp nodig hebt, denk je er nooit over na. Dan verdiep je je niet in de mogelijkheden, dan ben je niet bezig met instanties en organisaties. Logisch en heel gezond. Hoe anders is het als je er zelf niet meer uitkomt en hulp nodig hebt. Op dat moment ben je kwetsbaar en zoek je houvast en perspectief. Afgaande op informatie die door hulpverlenende instanties wordt geboden, denk je dat het goed gaat komen en je legt, soms met grote tegenzin, je vertrouwen in handen van de hulpverlener. In het huidige systeem is het vervolgens geen uitgemaakte zaak dat jouw probleem dan opgelost wordt en dat komt voornamelijk doordat hulpverlenende instanties aanbodgericht denken. Hun bestaansrecht moet beschermd worden, hun agenda is belangrijk, hun werkwijze is leidend en zij zetten de route uit. Dit is nog steeds zo, ondanks het feit dat zij al jaren weten dat uitgaan van de vraag betere resultaten levert. Maatwerk dus!

Met als triest resultaat dat mensen jarenlang van de ene wachtlijst naar de andere gaan, dat de problemen zich verdiepen en ze uiteindelijk niet meer te helpen zijn, omdat ze TE complex gevonden worden.

Verantwoordelijkheid
Het huidige systeem maakt het ook heel makkelijk om professionele verantwoordelijkheid te ontlopen. Er wordt veel mondeling gedaan, er wordt weinig objectief gerapporteerd en op het moment dat een hulpvrager het niet eens is met de hulpverlener, sluiten de rijen zich en wordt de verantwoordelijkheid bij de hulpvrager gelegd.

Met als triest resultaat dat de juiste hulp niet of veel te laat ingezet wordt, waardoor hulpvragers nodeloos lang “in de wacht staan” in hun eigen leven.

Hoe dan wel?
De ongemakkelijke waarheid is dat we allemaal mensen zijn. Niemand is immuun voor problemen, niemand komt ongeschonden zijn leven door, ieder mens heeft beperkingen. In ieders leven kan een moment komen dat hulp nodig is.

Ik realiseer me dat elke dag en van daaruit verleen ik hulp op basis van gelijkwaardigheid.

Het gaat niet om mij en mijn ego, maar om de ander en zijn mogelijkheden, hoe beperkt soms ook. Gelijkwaardigheid betekent dat ik mijn expertise inzet om de ander verder te helpen. Daar heb ik drie principes voor:
Verbinding
Kennis maken, ont-moeten en nieuwsgierigheid opwekken. Me inzetten voor het vergroten van een gevoel van veiligheid, vertrouwen en ontspanning bij de hulpvrager.
Eigen regie 
Samen met de hulpvrager zoeken naar het evenwicht tussen 1) zelf doen, 2) samen doen en 3) overnemen. In de praktijk betekent dat de hulpvrager zich gaat realiseren dat hij/zij meer kan dan gedacht. Door naast mensen te gaan staan, geef je ze net dat zetje waardoor zij een succeservaringen opdoen.
Perspectief
Mensen die zijn vastgelopen, lijden onder langdurige of chronische stress en dat maakt vaak dat zij één van de drie overlevingsstrategieën laten zien: vechten, vluchten of bevriezen. Als zij dit bij zichzelf gaan herkennen, kunnen zij zelf weer in beweging komen en daar is mijn werk op gericht. Ik luister vooral veel, benadruk de positieve dingen die mensen zelf noemen en daag hen uit om buiten hun comfortzone te gaan kijken.

Mijn werkwijze vereist een andere kijk op mensen én op hulpverlening.
Het vraagt verbinding, vertrouwen en professionele betrokkenheid. Het vraagt zelfstandig blijven denken, verantwoordelijkheid nemen voor je eigen handelen en soms nét dat extra stapje te zetten. Het vraagt om samenwerking op verschillende niveau’s en om nieuwsgierigheid naar anderen. Het vraagt om zelfinzicht en zelfkennis, om eerlijkheid en oprechtheid, om tijd en aandacht voor het proces én om bewustwording.

Ik weet 100% zeker dat er meer hulpverleners zijn zoals ik. Ik weet alleen ook 100% zeker dat er nog veel meer hulpverleners zijn die niet zijn zoals ik. Ik hoop iedereen die werkt in de hulpverlening te inspireren om een gelijkwaardige werkwijze uit te dragen, uit te leggen en te beschermen tegen verdere uitholling van het ambacht!

Wil je weten hoe jij als hulpverlener dat doet? Ben je al zo’n hulpverlener? Neem dan contact op: karen@aansluitenbijcommunicatie.nl of 06 24 82 29 62.

SAMEN STAAN WE STERKER

 

 

 

Ik WIL een Tesla roadster voor de deur

Vandaag lees ik dat Hugo de Jonge af wil van ZZP-ers in de zorg en het enige wat ik denk is “Ik wil een Tesla roadster voor de deur”; mijn manier om aan te geven dat we allemaal weleens wat willen. Misschien is het tijd om eens een tijdje niet te willen en gewoon te gaan DOEN.

 

Want WILLEN is niks! Willen is nog geen doen, willen is nog geen gelijk hebben en willen is al helemaal niet de manier waarop politici politiek zouden moeten bedrijven. Als zij namelijk iets willen, zijn zij in de positie om dat te regelen. Wat mij betreft houden alle politici op met dingen te “willen” en gaan ze aan de slag om dingen te regelen.

Ik vraag me trouwens ook af waar dat willen vandaan komt. Is het snel scoren? Zit er een doordacht plan achter? Is het paniek omdat de zorgkosten zo oplopen? Geen idee.

Het enige dat ik wil is dat Hugo de Jonge een keer zijn klep houdt over wat hij wil en aan de slag gaat om de werkelijke problemen in zorg en hulpverlening in kaart te brengen. Oprecht te luisteren naar dié mensen die er werkelijk verstand van hebben. En dat zijn niet mede-politici, zorgeconomen en zorgverzekeraars.

Maar goed, ik kan van alles willen………………………….

Op de drempel van het nieuwe jaar

Op de drempel van het nieuwe jaar sta ik even stil. Ik kijk naar achteren, naar 2019. Ik kijk naar voren naar 2020 en ineens is de keuze niet zo moeilijk.
Ik ga het goede behouden uit 2019 en daarop voortbouwen.

 

“Je eigen dingen realiseren”
Wat mij duidelijk geworden is afgelopen jaar is dat ik mijn eigen dromen mag gaan realiseren. Ik was geneigd om af te wachten en anderen teveel ruimte te geven. Dat wordt anders! De ideeën die in een doos op mijn stoffige gedachtenzolder liggen, haal ik naar beneden en geef ik de aandacht die zij verdienen. Ik heb besloten om mensen en dingen die voor mij waardevol zijn, te zien en ervan te genieten.
“Trouw zijn aan jezelf”
Afgelopen jaar heb ik geleerd dat mijn kwaliteit is om ruimte te geven aan anderen om te zijn wie zij zijn door open en nieuwsgierig in het leven te staan. Wat ik daarbij nog weleens vergeet is dat ik zelf ook ruimte in mag nemen en dat ik ook open en nieuwsgierig naar mezelf mag zijn. Ik vergeet soms dat ik heel goed weet wat ik wil en waar ik voor sta, dus ik zie er naar uit om daarin stappen te gaan zetten.
“Je weet nooit wat je kunt tot je het probeert”
Komend jaar ga ik niet proberen, ik ga het gewoon doen! Komend jaar ga ik verder met verbindingen aangaan en contacten leggen met iedereen die net als ik verschil wil maken. Achter de massa aanlopen is nooit mijn stijl geweest, ik zocht vaak zijweggetjes en heb me vaak Don Quichotte gevoeld. Vanaf 2020 ga ik gewoon eens voorop lopen, kijken hoe dat bevalt. Voor mij is dat een hele stap en ik heb er zin in.
De wereld is een stukje mooier MÉT jou.
Voor iedereen die daar net als ik weleens aan twijfelt, wil ik een inspiratie zijn. Ik sta al jaren een beetje tweeslachtig in het leven, nergens heb ik nog volmondig uitgesproken dat ik blij ben dat ik er ben en dat ga ik veranderen in 2020. Nu kan ik het nog niet zeggen want het is een thema dat lang in mijn onderbewuste meegespeeld heeft, dat verander je niet zomaar. Ik heb goede hoop dat het me gaat lukken en dat ik op een gegeven moment hardop kan zeggen dat de wereld daadwerkelijk een stukje mooier is met mij.
Gehoord, gezien, erkend worden voor wie je bent, is een universele behoefte
Practice what you preach; het is mijn diepste overtuiging dat erkenning voor de waarde van elk mens de wereld mooier maakt en ik breng het voor anderen al jaren in de praktijk. Het is tijd om dat nu ook voor mezelf te doen. Om mijn pijn aan te kijken, om mijn schaamte en schuldgevoel te onderzoeken en om mijn eigen waarde te ontdekken.

Bouwen aan de basis is mijn voornemen voor 2020 en ondanks dat ik het retespannend vind, heb ik er veel zin.

Ik hoop je hiermee te inspireren zo aan het eind van 2019. Sowieso wens ik iedereen een goed, gezond en gelukkig Nieuwjaar en mijn wens is dat we er met zijn allen een warmer, liever en vooral WAARDEvol jaar van maken!

 

 

Ik zeg dit gewoon over de regeldrift

Het zorgsysteem loopt vast, het onderwijs past niet meer en hulpdiensten lopen op hun tandvlees en dit allemaal door het rendementsdenken dat zijn intrede heeft gedaan. Volgens de secretaris-generaal van VWS op Twitter, meneer Gerritsen, zit dat allemaal tussen de oren van de uitvoerenden. Mijn broek zakte af toen ik dat las. Als antwoord op een opmerking van een ouder dat het toch echt niet tussen haar oren zat, sloeg hij de spijker op zijn kop, hij zei doodleuk dat het niet bij die mevrouw tussen de oren zat maar bij anderen”.

Laten we hier lering uit trekken. Het zijn niet de ouders én het zijn niet de uitvoerenden die regeldruk creëren. Het begint bij mensen die rendementsdenken tot religie hebben verheven én die tijd te veel hebben om na te denken………………………….
Kortom, de overheid en de ministeries. En het is niet zo dat er regels verdwijnen als er nieuwe bedacht worden. Nee, de afgelopen jaren heeft er een stapeling plaatsgevonden waarbij oude regels niet zijn verdwenen en die professionals belemmeren in de uitvoering van hun kerntaken. Doe je het niet, dan word je op enig moment “ter verantwoording geroepen” en afgestraft omdat je die ene regel over het hoofd had gezien. In die jungle proberen professionals elke dag te doen waar ze voor zijn opgeleid. Er is een groep die er tegen blijft strijden, er is een groep die stil blijft zitten in de hoop niet op te vallen en er is een groep die blijft strijden om gehoord te worden.

Om dan te lezen dat “het allemaal tussen de oren zit” is een belediging van het gezond verstand van al die professionals die elke dag weer naar eer en geweten proberen te doen waar zij voor zijn opgeleid.

Het vraagt nog al wat van ouders maar het is het waard!

Dit blog uit 2017 is volgens mij nog altijd actueel.

Aansluiten Bij Communicatie

Vandaag valt mijn oog op een brief van Villa Pinedo, waarin kinderen vragen om aandacht voor wat er met hen gebeurt als zij het bericht krijgen dat hun ouders gaan scheiden (klik op de afbeelding voor de hele brief)

De wensen van de kinderen klinken zo eenvoudig en toch……………..blijkt het in de praktijk vaak ontzettend moeilijk voor ouders om rekening te houden met de behoeften van kinderen voor, tijdens en na een scheiding.

Waarom is dat zo moeilijk?

Als je gaat kijken van uit de communicatie(het uitwisselen van verbale en non-verbale informatie tussen twee of meerdere mensen) en interactie(de wisselwerking die ontstaat wanneer mensen met elkaar in contact zijn en waarbij mensen elkaar proberen te beïnvloeden), dan zie je veranderingen in de mogelijkheden van ouders om elkaar te bereiken en tot samenwerking te komen in een veranderende situatie.

De mate waarin ouders zich bedreigd voelen door de…

View original post 395 woorden meer

Psychische aandoeningen zijn lang niet zo eenduidig als buikpijn

Ik ben het eens met de oproep van de NVvP dat er een andere kijk op jeugdhulp moet komen (NOS nieuws). Ik ben het alleen niet eens met hun conclusie dat de psychiater, als medisch specialist, de enige is die daarin het juiste kan doen. Dat klinkt mij iets teveel als de slager die zijn eigen vlees keurt of wij-van-WC-eend.

“Voor lichamelijke problemen is het uitstekend geregeld. Als een kind buikpijn heeft, hoor ik niemand klagen over meer of minder onderzoek”

Ik vind het vreemd dat de kinderarts in het artikel “buikpijn” noemt als bewijs dat het lichamelijk uitstekend geregeld is. In mijn ervaring is buikpijn JUIST vaak een signaal dat een kind zich niet veilig voelt. Als dit symptoom puur medisch bekeken wordt en er al maar meer onderzoek gedaan wordt, dan is dit alleen maar belastend voor een kind en wordt het onderliggende gevoel gemist.

Medisch kijken heeft ook zijn valkuilen en nadelen maar is nog steeds boven alle twijfel verheven. Ik vind dat vreemd en eerlijk gezegd kortzichtig omdat een mens niet uit losse, repareerbare onderdelen bestaat en het is al heel lang bekend dat lichaam en geest niet los van elkaar functioneren.

Mijn ervaring vanuit de praktijk is dat een diagnose niets oplost als er niet naar het hele systeem gekeken wordt. Door puur medisch te kijken wordt de samenhang gemist. Feit is dat kinderen onlosmakelijk verbonden zijn met én afhankelijk zijn van hun leefomgeving en dat is nooit puur medisch te verklaren.

“Ik heb in een casus gewerkt waarin vader en moeder eigenlijk al vanaf de geboorte van het jongste kind zeer heftige conflicten hadden en zij als gevolg van geldproblemen een hoog stressniveau ervoeren. ZON werd betrokken omdat het kind opstandig, druk, chaotisch gedrag vertoonde en op school steeds meer problemen kreeg.

Uit onze observaties bleek dat de wisselwerking tussen ouders een serieus negatief effect had op het gedrag van het kind. Geen van de andere deskundigen nam dat serieus en het gevolg was dat een 6-jarige met een normale intelligentie naar het speciaal onderwijs moest omdat geen enkele volwassene bereid was om onder ogen te zien dat het helemaal niet gek was dat het kind zich zo ontwikkelde, gezien zijn leefomstandigheden.”

Is het ADHD of overlevingsgedrag waardoor een kind doet wat hij/zij doet?

Kennis van overlevingsstrategieën, intergenerationele overdracht, destructieve patronen en gevolgen van stress en trauma worden in de huidige jeugdhulp vaak teruggebracht tot “het kind is kapot en moet gerepareerd worden” volgens diagnose A, B of C en protocol 1, 2 of 3 en vaak ook nog zonder ooit bij het kind thuis en op school te zijn geweest. In het ergste geval zelfs zonder het kind ooit zelf gezien te hebben.

Laten we daar alstublieft mee stoppen en SAMEN werken als professionals in plaats van elkaar te bestrijden, ego’s voorrang te geven en te werken aan optimale omstandigheden waarin ieder kind de beste kansen krijgt.
Dat is maatwerk en dat is waar we met de jeugdhulp naar toe moeten. Uitgaan van het kind en niet van de instituties/organisaties/volwassenen die allemaal hun eigen belangen hebben en daarmee niet altijd het belang van het kind voor ogen hebben.

#professionalsvoorgoedezorg

Interesse? Nieuwsgierig? Meer weten? karen@aansluitenbijcommunicatie.nl

Weg met aangeleerde hulpeloosheid.

Ik werk als hulpverlener binnen een systeem waarin “over- en onderschatting” van de eigen professionele invloed er voor zorgt dat handelingsverlegenheid leidt tot drama’s.

“Als wij als professionals blijven denken dat WIJ de oplossing hebben en moeten opleggen aan anderen, dan blijven hulpvragers onmachtig en afhankelijk van een systeem dat  geen oog heeft voor de kracht en de mogelijkheden van mensen.”

De berichten over machteloze hulpverlening zijn bijna eindeloos, waar je maar kijkt lees je over de gevolgen daarvan. Dat frustreert mij omdat ik jaren geleden al ben gaan nadenken over begeleiding die recht doet aan hulpvragers. Ik wil via deze blog delen wat ik bedacht heb en ik hoop dat het leidt tot een positieve beweging waarbij het weer gaat over hulpverlenen en niet meer over diagnoses, geld, ego’s en steeds nieuwe “methodieken”, certificaten en keurmerken die alleen maar afleiden van waar het werkelijk om gaat.

Ik heb door ervaring geleerd dat IK passant ben in het leven van hulpvragers. Ik ben drie tot zes per week betrokken bij een hulpvraag en de rest van de tijd zijn mensen op zichzelf aangewezen. Doordat ik op een dag ergens de uitspraak: “geef een man een vis en hij kan vandaag eten, leer hem vissen en hij heeft elke dag te eten”  las, ben ik gaan nadenken over het begrip “eigen regie” in relatie tot de manier waarop hulpverlening nu is ingericht. Ik ben tot de conclusie gekomen dat de oplossing te vinden is in een andere manier van kijken door hulpverleners.

Eigen regie is voor mij het vermogen om keuzes te maken, consequenties te overzien en de gevolgen van die keuzes te kunnen accepteren. Als je ruimte in je hoofd hebt, jezelf redelijk goed kent, op een positieve manier deelneemt aan de maatschappij en lekker in je vel zit, dan werkt eigen regie veelal prima. Je kiest, je overziet de consequenties grotendeels én als het een keer misgaat, kun je daar mee omgaan.

Hoe anders is dat voor mensen die stress ervaren om wat voor reden ook. Ingrijpende levensgebeurtenissen, een verstandelijke of meervoudige beperking, Niet Aangeboren Hersenletsel of psychische kwetsbaarheid zorgen ervoor dat het vermogen om eigen regie uit te oefenen tijdelijk of langdurig beperkt is, terwijl de behoefte er aan blijft bestaan.

Ik denk niet in doelgroepen maar in verbinding en contact, mijn begeleiding ziet er daarom ongeveer zo uit:
Eerst ga ik een verbinding aan met de ander en luister ik heel goed en ik neem daarvoor net zolang de tijd tot er openheid is ontstaan en ik zie dat mensen meer veiligheid, vertrouwen en ontspanning ervaren. Dit is geen hogere wetenschap maar een gevoelskwestie, vooral heel goed kijken naar de ander en zijn/haar/hun tempo volgen.

Vaak geven mensen zelf in hun verhaal al oplossingen aan en door die te erkennen en te benoemen komt het gesprek vanzelf op: “hoe dan?”. Dat is het moment om eigen regie bespreekbaar te maken en af te spreken waar we naar toe gaan en op welke manier.

Het helpt mensen enorm, heb ik ervaren, dat ik duidelijk maak dat er drie vormen van eigen regie zijn. 1) het zelf doen met steun op de achtergrond, 2) het samen doen en 3) het overnemen om de ander te ontlasten. Zo heb ik al heel veel mensen begeleid die eigenlijk niets meer deden, durfden of alleen nog maar boos en teleurgesteld waren.

Uiteindelijk komt het er op neer dat je als hulpverlener oog hebt voor de mogelijkheden, erkenning geeft voor wat mensen zelf al gedaan hebben en succeservaringen organiseert waarmee mensen ZELF weer gaan geloven in hun mogelijkheden.

Ik maak deel uit van een netwerk, ZON, dat deze vorm van begeleiding biedt en ik ben er trots op dat steeds meer mensen de weg naar ZON weten te vinden.

In de kern gaat het over eigen regie. In de praktijk gaat het over naast mensen staan. In de basis gaat het over zien, horen en erkennen van elke hulpvrager.

www.zorgondernemendnetwerk.nl

En ja, voor mensen die zich hierdoor direct persoonlijk aangesproken voelen, ik besef echt wel dat er meer mensen werken zoals ZON. Ik kom graag met jullie in contact omdat er dan wellicht ECHT iets kan veranderen 🙂

Oproep aan de politiek.

Er is een papieren werkelijkheid en de werkelijkheid van alledag en die twee gaan steeds verder uit elkaar lopen. In hun drang om processen te beheersen buitelen politici en deskundigen over elkaar heen om de illusie te creëren dat mensen en situaties maakbaar zijn. Protocollen, methodieken, regels en wetten; de eisen aan burgers stapelen zich op en het overzicht is allang zoek.

Om mijn verhaal te illustreren zijn de volgende twee foto’s veelzeggend:

Dit is de realiteit van elke dag.

 

 

 

En dit is de papieren werkelijkheid.

 

 

 

De overheid houdt graag de illusie in stand dat het alleen gaat om individuele problemen, die met zelfhulpboeken en therapie op te lossen zijn, maar als zoveel mensen langdurig en chronisch stress ervaren dan is er toch echt meer aan de hand.

Steeds meer mensen hebben moeite om zich staande te houden in de alsmaar ingewikkelder wordende maatschappij, omgangsvormen verruwen tot aan elkaar naar het leven staan aan toe, imago wordt belangrijker gevonden dan inhoud en vooral de norm “ieder voor zich” en “ikke ikke en de rest kan stikken” voert de boventoon.

Ik heb daar een eenvoudige verklaring voor. Evolutionair gezien gedijen wij mensen het best bij veiligheid en zekerheid, vertrouwen en ontspanning. Simpel gezegd: erkenning krijgen voor wie je bent, waardering voelen voor wat je doet en erbij mogen horen.

Als ik zo eens om me heen kijk in de dagelijkse realiteit, zie ik steeds meer mensen die geen veiligheid en zekerheid ervaren. Die grote moeite hebben om hun eerste basisbehoeften zeker te stellen. Die geen huis meer kunnen kopen maar ook geen betaalbare woning meer kunnen huren, die flex-contracten hebben of geen werk (meer) kunnen vinden. Die de kosten van levensonderhoud almaar zien stijgen en steeds meer maand overhouden als hun salaris is gestort, die bang zijn om ziek te worden omdat ze niet meer zeker weten of ze de zorg nog wel kunnen betalen.

Tel daarbij op dat instanties als de Belastingdienst, het CBR, maar ook het kabinet en de Tweede Kamer niet betrouwbaar zijn en dat mensen zich overgeleverd voelen. Elke keer blijkt dat de spelregels veranderd worden tijdens het spel en dat die regels toch vooral alleen voor burgers gelden.
Instanties waar wij als burgers vertrouwen in moeten hebben, omdat wij de samenleving zo hebben georganiseerd blijken te vaak te verzaken als mensen er een beroep op moeten doen. Dat schaadt het vertrouwen maar ook het zelfvertrouwen van mensen.

Als je tot slot bedenkt dat we in een maatschappij leven die vooral gericht is op excellentie en succes, dan snap je ook dat ontspanning steeds moeilijker wordt. Om de boot niet te missen, MOET je van alles en dat leidt er toe dat steeds meer mensen mee rennen om niet achtergelaten te worden. Krampachtig vasthoudend aan een positieve beeldvorming van zichzelf en daarmee zoveel energie verspillen dat ze hun vermogen om te ontspannen kwijt zijn geraakt zonder het door te hebben met korte lontjes tot gevolg.

De maakbaarheidsgedachte is doorgeslagen en de papieren werkelijkheid is gaan regeren.
Ik ben van mening dat het tij gekeerd kan worden door de politiek; de democratisch gekozen vertegenwoordigers die wij de zware taak hebben toevertrouwd om het ALGEMEEN belang te dienen. De keuzes die de politici nu maken, worden in mijn beleving ingegeven door ego, eigenbelang, overschatting van het eigen kunnen en de eigen invloed op de werkelijkheid.

Er zijn drie dingen die zij per direct anders kunnen doen en die het ALGEMEEN belang dienen:

1) Terugkeren naar de kerntaken; bescherming, ondersteuning en rechtvaardigheid. Als je de participatiesamenleving serieus neemt, dan geef je als overheid verantwoordelijkheid en vertrouwen terug aan burgers. Geen bemoeienis op detailniveau zoals nu gebeurt, maar voorwaarden scheppen en wetten handhaven zodat burgers zich KUNNEN ontplooien ongeacht hun mogelijkheden of beperkingen.

2) Pas op de plaats maken en stoppen met het stapelen van regels en wetten. Als “iedere burger geacht wordt de wet te kennen” is de logische conclusie dat de overheid dat mogelijk moet maken. Op dit moment lijkt het er vooral op dat de overheid zijn eigen wetten niet kent en willekeur toepast in de uitleg ervan, waar burgers dan weer de dupe van worden.

3) Een visie ontwikkelen op een inclusieve samenleving en alle acties die dat frustreren achterwege laten. Een inclusieve samenleving gedijt bij ruimte, openheid, nieuwsgierigheid en duidelijkheid. Het zou de overheid ook sieren als zij haar eigen aandeel eens kritisch onder de loep neemt en zich bewust wordt van de inconsequentie van de keuzes die zij nu maakt. Het algemeen belang is gediend bij mensen die de verantwoordelijkheid daarvoor serieus nemen, die zich bewust zijn van hun eigen beperkingen en die zich laten leiden door een integer kompas.

De maakbaarheidsgedachte is aan de winnende hand en dat maakt mij bang. Ik hoop een wereld door te kunnen geven waarin gelijkwaardigheid en respect leidend zijn, die uitgaat van vertrouwen en hard is tegen degenen die keer op keer bewijzen niet te vertrouwen te zijn en die verantwoordelijkheid neemt voor het zorgen voor mensen, dieren en omgeving.

Wij lullen maar wat met zijn allen

Pas reed ik langs een lantarenpaal waar een bordje op hing met daarop “kofferbak verkoop”. Ik schoot in de lach en dacht in mezelf: “maar waarom zou ik mijn kofferbak willen verkopen?”

Ik snap de betekenis écht wel, voor diegenen die daar aan twijfelen 🙂

Ik heb dagen dat ik alles letterlijk neem wat ik hoor, dat ik niet “tussen de regels door”  luister en serieus inga op wat er letterlijk gezegd word.
Daar krijg je rare gesprekken van 🙂
Negen van de tien keer schiet de ander in de lach, kijkt hij of hij water ziet branden of wordt hij geïrriteerd omdat de communicatie ineens niet meer vanzelfsprekend verloopt. Het schept verwarring en tegelijkertijd maakt het mensen bewust van wat ze zeggen. Dat vinden ze niet altijd leuk. Ik wel dus ik vermaak me wel.

“Ja maar zo bedoel ik het niet”, is dan een veelgehoorde reactie, waarop ik dan droogjes antwoord “zeg dan gewoon wat je wel bedoelt, dat is stukken makkelijker”.
Kortom, communiceren is niet zo eenvoudig als iedereen denkt.
Een beetje voor het vaderland weg praten is geen communiceren, net zo als alles wat je hoort een eigen invulling geven geen communicatie is.

Kortom, we hebben elkaar allemaal nodig en er is niet één manier die het beste is. Soepel lopende gesprekken vinden plaats tussen mensen die willen afstemmen op elkaar en zich bewust zijn van de verschillen in waarneming, beleving en ervaring.

Neem een ander eens mee in jouw denkproces, grote kans dat ie vol verbazing de tour volgt 🙂

De Meldcode: alles KAN mishandeling zijn en daarmee is NIETS mishandeling

Na het GGZ congres “Een frisse blik op kwaliteit” gisteren en de mooie gesprekken die ik daar had, is deze blog nog steeds actueel.

Aansluiten Bij Communicatie

De Meldcode Huiselijk Geweld en Kindermishandeling KAN een prima instrument zijn in het signaleren en voorkomen van mishandeling. Ik heb behoefte om er over te schrijven omdat ik vind dat er een aantal haken en ogen aan zitten, waar de effectiviteit onder lijdt. De definities zijn te breed, er is geen eenduidigheid van melden en het vraagt een enorme zorgvuldigheid om complexe zaken tot een goed einde te brengen.

1) Te brede definitie:
Alles KAN mishandeling zijn en daarmee is NIETS mishandeling. Het draait om context, zorgvuldigheid en bereidheid van mensen (ouders maar ook hulpverleners) om ook hun eigen aandeel kritisch tegen het licht te houden. Kunnen wij met zijn allen de kinderen die werkelijk gevaar lopen beschermen met de Meldcode zoals hij er nu ligt? Ik ben bang van niet. Er zijn genoeg schrijnende voorbeelden van mishandeling die geen mishandeling blijken te zijn en omgekeerd, alhoewel dat minder op…

View original post 505 woorden meer