Marktwerking, goed voor iedereen

Als je, zoals ik in de jaren negentig bent afgestudeerd als paramedicus, in mijn geval als logopedist, ben je opgeleid voor de zorg zoals ie toen was ingericht. Het grappige is dat mijn afstudeeropdracht ging over professionalisering in de logopedie en wij achteraf gezien, onze tijd ver vooruit waren. Natuurlijk is er niets gedaan met onze uitkomsten zoals wij ook niet hadden verwacht.

In de opleiding ging het vooral over de inhoud. Niet over ondernemerschap maar over stoornissen, behandelmethoden en eigen logopedische vaardigheden. Het was niet de bedoeling dat de logopedist al te “commercieel” was en ook toen al werd er laatdunkend gekeken naar collega’s die ondernemender waren. Het is een klein wereldje……………..

Ik heb geen idee hoe het nu gaat met die collega’s; of zij toegerust zijn om binnen de zogenaamde marktwerking het hoofd boven water te houden maar wat ik wel zie, is dat degenen die op het systeem vertrouwden nu doorkrijgen dat hun belang daarin  ondergeschikt is. Ik weet niet goed welke karaktereigenschappen er voor zorgen dat logopedisten zich vooral gestort hebben op het behalen van diploma’s en certificaten, op het meewerken aan allerlei ingewikkelde kwaliteitssystemen en op het zich schikken naar alle eisen van de “betalers”.

Mijn carrièrepad is anders gelopen. Toen ik afstudeerde was de arbeidsmarkt voor logopedisten slecht. Ik vond ook geen baan. Na een aantal omzwervingen ben ik gaan werken in een woning voor mensen met een verstandelijke of meervoudige beperking, waarna ik besloot ook de HBO-opleiding tot Sociaal Pedagogisch Hulpverlener te gaan doen en toen ik het niet meer verwachtte vond ik een baan bij een grote organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking.

Het mooie is dat ik daar geleerd heb dat de behoeften van mensen, ongeacht hun mogelijkheden universeel zijn. Iedereen wil gehoord, gezien en erkend worden voor wie zij zijn. Mensen met een beperking kunnen zich vaak met moeite of helemaal niet talig uiten en geven informatie door middel van lichaamstaal en gedrag.

Inmiddels werk ik al weer vijf jaar als ZZP-er. Het is geen vetpot en een onzeker bestaan. Ondanks het feit dat er tekorten zijn in zorg- en hulpverlening blijven grote organisaties bepalen. Ze weten het nog niet maar er is behoefte aan mensen zoals ik; zonder oogkleppen op, schotten doorbrekend, bereid om elke dag te leren en zoekend naar verbindingen.

Ik zou mezelf een hybride hulpverlener willen noemen. Ik werk vanuit interactie en gelijkwaardigheid. Ik werk vanuit de visie dat stress in de weg staat van veiligheid, vertrouwen en ontspanning. Ik laat de ander in zijn waarde en sta naast hem of haar om te (leren) kijken naar mogelijkheden die er altijd zijn, hoe klein ook. Ik benader elke situatie met een RONDe blik en het mooie is dat daarmee elke situatie verbetert. Ongeacht de “doelgroep” en de complexiteit van problemen.

Als je wilt weten hoe dat werkt, stuur me dan een berichtje. Ik vertel er graag over en je zult zien wat het kan betekenen in jouw werk. karen@aansluitenbijcommunicatie.nl

Ik red me wel, ik laveer binnen het huidige stelsel en kies altijd de kant van mensen die hulp nodig hebben. En ook als het stelsel verandert, pas ik me daar weer aan aan. Zoals ik al eerder zei; de zorg- en hulpverlening heeft meer mensen zoals ik nodig. Dat komt de kwaliteit pas echt ten goede.

Ik kom graag gelijkgestemden tegen en daarom heb ik samen met een collega ZON (Zorg Ondernemend Netwerk) opgericht; een maatschap van bevlogen zorg- en hulpverleningsprofessionals waarin ruimte is voor kennisdelen, samenwerking, ruggensteun en het ontwikkelen van manieren om mensen die hulp nodig hebben efficiënter en met respect verder te helpen.

Marktwerking KAN goed zijn voor iedereen, maar dat vereist moed om een ander pad in te slaan, terugkeer van gelijkwaardigheid in het systeem en professionals die TROTS zijn op hun vak en niet langer genoegen nemen met “kruimels”. Gelukkig zie ik die beweging nu ontstaan!

#professionalsvoorgoedezorg