Hoe wordt er in de zorg over patiënten gepraat? Ik las vanochtend een klein stukje in een nieuwsbrief over hersenletsel en ik viel stijl achterover, lees maar even mee:
“Uit de studie blijkt dat de logopedie binnen de setting van het revalidatiecentrum sterk verankerd is in het traditionele medische model en zich richt op de taalstoornis, hoewel logopedisten het integreren van sociale participatie in de behandeling wel zeer wenselijk vinden. De logopedisten die deelnamen aan het interview, menen dat sociale participatie iets is voor later in het revalidatietraject. Om PMA aan te moedigen om te werken aan sociale participatie, dient de logopedist de ideeën, doelen en leefomgeving van de PMA centraal stellen. Om doelen op het gebied van sociale participatie te stimuleren kan de logopedist daarnaast informatie geven over het revalidatieproces en mogelijke doelen t.a.v. sociale participatie voorstellen. Het uiteindelijke doel is om PMA te voorzien van de beste professionele hulp in hun revalidatie, zodat zij voorbereid zijn om na de revalidatie zo goed mogelijk hun dagelijkse activiteiten en sociale rollen uit te voeren.”
Ben je er al achter wat PMA is?
Wat gebeurt er in jouw hoofd als je dit stukje hierboven leest?
Bij mij komt een zekere ergernis op omdat sociale participatie (in mijn definitie communicatie met mensen om je heen) gezien wordt als een doel voor later in een revalidatietraject terwijl communiceren niet ophoudt buiten de behandelkamer. Daarnaast vraag ik me af waarom er gesproken wordt over PMA (wat is dat? een methode, een voorwerp, een protocol, een hulpmiddel?………………….)
Denk je de volgende situatie eens in (let op; ik stel dit expres zwart-wit): een half uur in de week, vooruit twee keer een half uur in de week woordjes oefenen in een behandelsituatie terwijl de PMA de rest van de tijd niet begrepen wordt of zelfs ontweken omdat hij of zij beperkte mogelijkheden heeft om zich te uiten. Dat is op dit moment vaak de praktijk.
Ik stel dat dit een gemiste kans is. Het herstel van patiënten op het gebied van spraak/taalproblemen is een gezamenlijke inspanning.
Communicatie is afstemmen op elkaar, aansluiten bij elkaar en aandacht voor elkaar.
De logopedist heeft bij uitstek de kennis om sociale participatie te bevorderen. om mensen dichterbij elkaar te brengen en om vaardigheden aan te leren aan zowel patiënt als omgeving. Communicatie is tenslotte TWEERICHTINGSVERKEER en in geslaagde interacties is ruimte voor beide partijen.
Ik werk vanuit de visie dat mensen eerst mens zijn, ik ga naast de patiënt en zijn omgeving staan en ik bekijk samen met hen de mogelijkheden die er altijd zijn. Zeker bij aandoeningen waarvan de herstelmogelijkheden niet altijd 100% aanwezig zijn.
Een probleem met praten en luisteren is een probleem dat iemand in de kern raakt.
De impact die het niet (meer) kunnen praten en/of begrijpen heeft op de mogelijkheden tot contact met anderen is dusdanig groot dat daar meer dan nu aandacht voor moet zijn binnen begeleiding of behandeling. En dan doet de oorzaak, of dat een verstandelijke beperking, een Niet Aangeboren Hersenletsel of een progressieve spierziekte is, niet zo ter zake. Niet (meer) kunnen praten, isoleert mensen min of meer van hun omgeving en dat vraagt een integrale aanpak, waarin iedere betrokkene zijn steentje bijdraagt.
Ben je iemand of ken je iemand die moeizaam communiceert? En weet je niet goed hoe je je kunt opstellen? Neem dan contact op met Karen: 06-24822962 of karen@aansluitenbijcommunicatie.nl en samen doen we dan wat nodig is om sociale participatie van een ieder die een spraak/taalstoornis heeft, vorm te geven zodat hij of zij zich weer gezien, gehoord en erkend te voelen.
Trouwens, PMA betekent Personen Met Afasie;
