Ik gun elk kind een omgeving waar binnen het zich veilig, geborgen en vrij voelt
om zich zelf te ontwikkelen. Ieder kind heeft mogelijkheden, talenten en is grotendeels afhankelijk van volwassenen om die te zien, te stimuleren en er gelukkig mee te zijn. Voor kinderen die om wat voor reden dan ook niet passen binnen de “normale” kaders is het leven niet gemakkelijk. Denk aan een kind dat als gevolg van autisme meer moeite heeft de wereld te begrijpen en zich er veilig in te voelen. Of aan een kind dat opgroeit in een gezin waarin financiële problemen de dagelijkse realiteit beïnvloeden. Of aan een kind dat als gevolg van bijvoorbeeld een scheiding depressief is geworden. Zo kan ik nog wel 1000 voorbeelden noemen.
Al deze kinderen hebben behoefte aan gezien, gehoord en erkend worden om wie zij zijn. Kinderen die om wat voor reden dan ook meer moeilijkheden ervaren dan anderen verdienen ondersteuning, bescherming en complimenten. Hiervoor hebben zij volwassenen nodig die hun belang in het oog houden en beslissingen nemen die in hun belang zijn. “Gewoon waar het kan, bijzonder waar het nodig is”. De overheid is in mijn beleving erg doorgeschoten in alles kan wel gewoon en daarmee komen groepen kinderen in de knel. Passend Onderwijs is ingevoerd, de jeugd GGZ is hervormd, PGB’s (persoonsgebonden budgetten) staan onder druk, er wordt druk bezuinigd op allerlei voorzieningen en in de krant is geregeld te lezen dat de systemen die in dienst zouden moeten staan van goede zorg en begeleiding niet berekend zijn op hun taak.
Dat levert onder meer lange wachtlijsten op voor kinderen die speciale zorg nodig hebben, kinderen die niet (meer) naar school gaan, bureaucratische doolhoven om goede zorg te vinden en steeds meer kinderen die in armoede leven.
Is dit wat wij, als maatschappij, met zijn allen wensen voor kinderen?
Kinderen die nu buiten de boot vallen lopen een onherstelbare achterstand op. Ik vind dat onverteerbaar. Het kan toch niet zo zijn dat hulp uitblijft in juist die jaren waarin een kind gevormd wordt, zich ontwikkelt en zich voorbereidt op een zelfredzaam volwassen leven omdat wij als maatschappij niet in staat zijn het belang van kinderen voor ogen te houden in alle beslissingen die we nemen. Het kan toch niet zo zijn dat we toestaan dat kinderen beschadigd en “afgeschreven” worden omdat ze niet binnen de lijntjes passen. Zoals ik in een vorig blog al schreef: “vitale kinderen stimuleren is makkelijker dan beschadigde volwassenen repareren.”
Na het lezen van een blog over wat kinderen in het onderwijs naar hun hoofd geslingerd krijgen, ben ik meer dan ooit gemotiveerd om daar een positief geluid tegenover te stellen. Ik zet me elke dag weer in voor samenwerking met alle partijen die het welzijn van kinderen daadwerkelijk een warm hart toedragen.
Iemand zei me ooit dat 1 rotopmerking pas uitgewist is na 1000 complimenten. Met die uitspraak in mijn hoofd en in mijn hart, zet ik me ook vandaag weer in voor iedereen die het moeilijk heeft. 
